Posted by
Jarek Nelkowski - piątek, 7 sierpnia, 2015
„Szczerzący się z dziobnicy smoczy łeb.
Wyrzeźbiony ręką mistrza
Bez cienia litości wskazuje morski szlak”.
Wplecione w mroki czasu i oparte na starych skandynawskich sagach, opowieści o burzliwym życiu ludów Północy oraz podejmowanych przez nich szaleńczych łupieżczo- kupieckich wyprawach, nadal są, mimo upływu wieków, tymi historiami które potrafią rozpalić czytelniczą wyobraźnie. Złowrogie, zwieńczone smoczym łbami cienie drakkarów, obsadzonych przez zakute w zbroje i silnie uzbrojone postacie brodatych mężczyzn, stały się już żyjącym własnym życiem zjawiskiem popkulturowym. Nic więc dziwnego iż również w literaturze, opowieści o ich życiu i mrożących krew w żyłach krwawych bataliach, cieszyły się i cieszą nadal tak ogromną popularnością. Zwłaszcza, jeśli chodzi o twórczość prawdziwego znawcy tematu Roberta Low i jego znakomity historyczno –przygodowy cykl „Zaprzysiężeni”.
Mamy właśnie okazje poznać dalsze losy bitnej i osławionej swymi dokonaniami załogi ‚Fiordu Łosia”, dowodzonej przez Orma Zabójcę Niedźwiedzia, w czwartej już odsłonie zatytułowanej „Smoczy Łeb”. Po zdobyciu legendarnego skarbu Atylli, nasi dzielni wojowie w spokoju i dostatku, wiodą senny, leniwy żywot w rodzimej Skandynawii. Niestety, sława „Zaprzysiężonych” a co za tym idzie bagaż licznych (często naznaczonych krwią) niedokończonych spraw, waśni i porachunków oraz spory zastęp dawnych wrogów, który bynajmniej nie wyrzekli się zemsty, spowoduje, iż po raz kolejny zmuszeni będą wyruszyć na wielorybi szlak…
Cieszę się niezmiernie iż autor powrócił z fabułą swojej powieści na północne i środkowe tereny Europy, które (niczego oczywiści nie ujmując wydarzeniom przedstawionych w poprzednich tomach, rozgrywających się czasami w egzotycznych dla nas regionach świata) są nam znacznie bliższe w sferze geograficznej, historycznej i kulturowej. Szczególnie rozpatrując je z naszej słowiańskiej czy, zawężając, polskiej perspektywy, niesłychanie interesująco rysują się wątki dotyczące córki Mieszka I Sygrydy (opiewanej licznie przez skandynawskich skaldów) czy obecnej w naszych dziejach wyspy Wolin (Jamsnborg) i rezydującego tam rozbójniczego bractwa, wpisane naturalnie w dramatyczną i tragiczną dla naszych bohaterów wyprawę na tereny naszych przodków (Polan) i ich sąsiadów. Wszystko jest oczywiście podyktowane skomplikowaną intrygą, wspartą niciani wzajemnych obietnic i powiązań (nie zawsze najszczęśliwszych, jak się okaże), które zmuszają Orma i jego przyjaciół do udziału w tej szalonej, niebezpieczniej wyprawie, wymagającej zapuszczenia się w nieznane i nieprzyjazne im terytoria. Z całą pewnością ów wczesnośredniowieczny świat, bardzo sugestywnie opisany i scharakteryzowany przez autora, wliczając w to całą jego różnorodność i specyficzny klimat, będzie dla nas niezwykle ciekawy i pouczający.
Jest to jednak saga o niezwyciężonych wikingach, podobnie wiec jak w trzech poprzednich tomach nie zabraknie pasjonujących morskich bitew, orężnych starć, zasadzek, karkołomnych ucieczek, oblężeń i całego mnóstwa okrutnej rąbaniny, szału borserków i morza krwi, czyli tego wszystkiego, czego w tego rodzaju powieściach męska część czytelników lubi najbardziej.
Jednym słowem Orm Zabójca Niedzwiedzia wraz ze swoją dzielną załogą po raz kolejny wyłoni się z morskich odmętów i spienionych fal, zabierając nas w fascynujący mroczny świat dawnych wojowników. Sądząc po zakończeniu, nie po raz ostatni… Polecam.
Przy omawianiu tej lektury nie sposób nie wspomnieć o świetnej, wyróżniającej się okładce oraz naprawdę bardzo profesjonalnym, solidnym wydaniu, czyniąc głęboki ukłon w stronę Wydawnictwa Publicat.
„Płomień na szczycie ruin wieżowca Sky Tower? Dwadzieścia lat po tym wszystkim? To znak, że we Wrocławiu żyją ludzie! Robert J. Szmidt vel Niszczyciel Światów, znany polski pisarz postapokaliptyczny, zabierze was do poniemieckich kanałów, rozciągających się pod kwitnącym niegdyś miastem – do otchłani niebezpieczeństw, przemocy i zdrady. Ale i tak nic nie zdoła was przygotować na zaskakujące, niesamowite zakończenie. To zaszczyt, że mogę powitać Roberta w moim Uniwersum Metra 2033”.
