Jarek i Agnieszka Nelkowscy – nałogowcy literaccy

„Przygotuj się na krwawą, mityczną podróż w głąb wikińskiej duszy, gdzie walka jest jak poezja, miłość jak klątwa, pieśń jak złoto, magia jak religia, a śmierć to zbawienie…”

 Bezpośrednia kontynuacja losów skandynawskiego awanturnika, lekkoducha i pieśniarza Ainara Skalda (zapoczątkowane w tomie pierwszym, pod tym samym tytułem),  który w wyniku niespokojnej natury i  swoich, nie zawsze najszczęśliwszych życiowych decyzji i wyborów  po raz kolejny uwikłany zostaje w skrajnie niebezpieczną misję. Misję, z której, o dziwo (choć naturalnie nie bez problemów) udało mu się ujść z życiem. Niestety, stare mądre przysłowie o wpadaniu z deszczu pod rynnę, w tym konkretnym przypadku, sprawdza się niemal co do joty.  Kagan Tytus Wielki, mimo zakończonej powodzeniem wyprawy,  polegającej na uprowadzeniu i dostarczeniu  mu  złotowłosej księżniczki (córki politycznego konkurenta) łamie daną obietnicę i zamiast sutej nagrody skazuje naszego bohatera na uwięzienia i śmierć. Również powracający współtowarzysze Ainara, ogromny, ledwo panujący nad swym gniewem Ali Czarny Berserk i szalony wojownik Haukrhedin (w umyśle którego nieustanny bój toczą człowiek i jastrząb) mają w stosunku do niego własne, niezbyt przyjazne plany. Jak więc  możemy się domyślać, bez względu na to jak potoczą się losy  naszego  pieśniarza, z pewnością będzie dramatycznie, spektakularnie i … krwawo.

Powieść trzyma solidny poziom i klimat przedniej części cyklu (wcześniej pojawiła się niezwiązana z prezentowanymi tu wydarzeniami, oczywiście poza samą osobą Ainara, pozycja „Skald. Karmiciel Kruków”) choć w  tej powieści sam świat przedstawiony  i związana z nim  fabuła  są znacznie bardziej rozbudowane  i pełniejsze . Również sam  główny bohater,  mimo iż nadal jest postacią wokół której  ogniskuje się większość prezentowanych  wątków, ustępuje trochę  pola pozostałej dwójce,  o życiu których, jego krętych  i dramatycznych  ścieżkach dowiadujemy się znacznie więcej. Ów dokonany przez autora zabieg  pozwala czytelnikowi spojrzeć na toczące się wydarzenia ze znacznie bardziej poszerzonej (choć miejscami dość osobliwej) i przez to o wiele ciekawszej dla nas  perspektywy. Kilka  naprawdę ciekawych informacji zasięgniemy również o czasach i realiach (społecznych, kulturowych, etnicznych) epoki w  której toczy się akcja powieści, zwłaszcza w jej kontekście militarnym dotyczących różnorodnych (w zależności od pochodzenia) metod i  strategii prowadzenia  wojen.

„Skald wrócił do przeglądu wojsk. Lewe skrzydło szyku zajęli Baganakijczycy, a prawe Oguzowie. Ci ostatni po serklandzku zwani Al.-Guezzija, bardziej niż uzbrojeniem różnili się od innych ludów ubiorem i sposobem strojenia swoich koni. Baganakijczycy, nazywani też przez osiadłe ludy Pieczyngami, słynęli z kunsztu rymarskiego, więc siodła swoich koni zdobili piękniej niż suknie własnych kobiet. Większość z nich, zamiast kolczug nosiła baranie kubraki  lub proste kaftany, a na głowie proste hełmy. Połowa z nich, czyli niemal dwa tysiące ludzi, była konnymi włócznikami, a druga połowa-konnymi łucznikami. Właśnie ci drudzy rozpoczęli bitwę”.

Ciekawy pomysł, sprawna realizacja, nieźle scharakteryzowane postacie bohaterów głównych i pobocznych, oraz  spora doza  nieprzewidywalności zdarzeń, powoduje iż powieść naprawdę bardzo dobrze się czyta. Lubię wczesnośredniowieczne, skandynawskie klimaty więc z niecierpliwością oczekiwał będę dalszych, z pewnością burzliwych, losów Ainara Skalda.

Ogromny plus również za  naprawdę świetną, wyrazistą i  przyciągającą wzrok  okładkę,  wyróżniającą  książkę  z  całej  masy  innych tytułów.

Simon Scarrow już po raz dziesiąty w ramach cyklu „Orły Imperium” zabiera nas w wyprawę ku odległym rubieżom Imperium Rzymskiego.  Tym razem będzie to południowe wybrzeże Morza Śródziemnego wraz z jego perłą Egiptem oraz niespokojnym pograniczem egipsko- nubijskim. Oczywiście, jak zawsze  naszymi literackimi przewodnikami  będzie  para  zaprzyjaźnionych  rzymskich centurionów Marco i Katon (ten ostatni już w randze prefekta), których burzliwe, barwne, przeplatane wichrami historii losy  po raz kolejny pchają nas  ku nowej  wojennej zawierusze. Cóż taki już los legionisty….

„Jesteś świetnym oficerem, bez dwóch zdań. Lepszych od tych, których do tej pory znałem. Obserwowałem twoja karierę od czasu, gdy byłeś optionem. Awansowałeś szybko na centuriona , a teraz nawet na prefekta. I założę się że to jeszcze nie koniec awansów. Masz do tego łeb i jaja i choć wyglądasz jak zbiedzony kundel, jesteś twardszy od podeszew naszych sandałów”

Ścigając przywódcę krwawego powstania niewolników na Krecie (patrz poprzedni tom „Gladiator”), byłego gladiatora Ajaksa, któremu w ostatniej chwili wraz z grupą popleczników udało się uciec z wyspy, trafiają w sam środek zbrojnego konfliktu,  którego areną stają się  najpierw południowe morskie wybrzeża a później spalony słońcem Egipt. Prowincja, która po fali granicznych potyczek, zaatakowana została przez wielotysięczną  armię Nubii, wspieraną, dodatkowo,  przez oddziały arabskich najemników. Niestety, jak się już wkrótce okaże, broniący południowych prowincji  XXII Legion, złożony głównie z Egipcjan i Greków, rozleniwionych i od lat nie uczestniczący w prawdziwych wojennych zmaganiach, pozostawia wiele do życzenia. Szczególnie  w obliczu znacznej liczebnej przewagi wroga i związanego z tym niebezpieczeństwa. Tak rozpocznie się kolejna  w życiu naszych bohaterów okrutna wojna  w której obaj (który to już raz), będą musieli udowodnić, iż lata służby  w legionach, na wielu frontach nie poszły na marne. Do tego dochodzi jeszcze  chęć zemsty… ale szczegółów naturalnie nie zdradzę.

Moim skromnym zdaniem to  jedna z lepszych i ciekawszych odsłon tego  znakomitego i świetnie czytającego się  historycznego cyklu,  zarówno jeśli chodzi o warstwę tekstową (bardzo dobre i sugestywne opisy) jaki i mało znane szerokiemu ogółowi czytelników, wydarzenia, rozgrywające się  w okresie rządów cesarza Klaudiusza. O wiele większy nacisk położony jest również na ukazanie dojrzewających i zmieniających się  relacji miedzy Katonem i Marco, zarówno na płaszczyźnie osobistej jak i służbowej,  dotyczących  dramatycznych wydarzeń z przeszłości i teraźniejszości.  Nowy teatr wojny daje nam również możliwość spojrzenia na zupełnie odmienny niż dotychczas region Imperium Romanum, jego specyfikę, cechy charakterystyczne (dotyczące również bogatej i różnorodnej   fauny  i flory ) oraz wycinek religijnego i kulturowego dorobku jego mieszkańców.

To też dostosowane do terenu i specyfiki regionu  nowe strategie i metody walki, wsparte naturalnie doświadczeniem wyniesionym z licznych wcześniejszych wojen,  prowadzonych przez rzymskie legiony. Jednym słowem, szczęk mieczy, świst strzał, kwik koni,  huk zderzających się tarcz, przeplatany jękami  rannych i konających… tym razem wśród spalonych słońcem egipskich pustkowi.

Nie mogę doczekać się kolejnego tomu. Polecam.

27 sierpnia do księgarń trafi druga polska powieść serii Uniwersum Metro 2033 Dmitrija Glukhovsky’ego – „Otchłań” Roberta J. Szmidta. Już dziś prezentujemy jej okładkę, przygotowaną przez ilustratora oryginalnego cyklu, Ilję Jackiewicza. Okładka powieści, której akcja rozgrywa się w zniszczonym w wyniku konfliktu atomowego Wrocławiu, przedstawia głównego bohatera, Nauczyciela – ostatniego z tzw. Pamiętających (ludzi, którzy żyli przed wojną). W tle zaś widnieje cel jego wędrówki – widoczny z każdego punktu miasta, owiany legendami budynek zwany Fallusem, zamieszkany ponoć przez jedną z najstabilniejszych, najsilniejszych enklaw. To tam Nauczyciel chce zabrać swojego głuchoniemego syna, by ocalić go przed śmiercią. Droga do odległego o kilkanaście kilometrów celu nie będzie jednak łatwa.

To już druga (po „Dzielnicy obiecanej”) okładka stworzona przez Ilję Jackiewicza specjalnie dla polskiej powieści Uniwersum Metro 2033. Ten utalentowany rosyjski ilustrator, grafik i artysta multimedialny, znany jest zresztą nie tylko z okładek Uniwersum Metro 2033. To on jest autorem ikonicznej już okładki powieści FUTU.RE Dmitrija Glukhovsky’ego. Na zamówienie wydawnictwa Insignis stworzył też okładki do „Łez Diabła” Magdy Kozak i „Szczurów Wrocławia” Roberta J. Szmidta. Ilja Jackiewicz odpowiada również za oprawę graficzną najnowszej powieści Glukhovsky’ego – „Metro 2035” (jesienią br. w Polsce).

Dynastia Piastowska, jak chyba żadna inna w naszej historii nie budzi tak wiele rozmaitych sporów, spekulacji, domniemań i kontrowersji,  od wieków podnosząc ciśnienie i przyprawiając o ból głowy całe pokolenia historyków, archeologów i innych badaczy dziejów.  Tonący we wczesnośredniowiecznych  mrokach przedział czasowy oraz bardzo skromne, niekiedy tendencyjne lub trudno weryfikowalne źródle kronikarskie, sprzyjały temu, iż wokół przedstawicieli naszej pierwszej dynasty narosło tak wiele sekretowi, mitów i nierozwikłanych tajemnic.

 Prezentowana tu książka Pani  Krystyny Łukasiewicz zatytułowana „Państwo książąt z rodu Piastów. Kontrowersje-Mity-Zagadki (963-1102)”, wydana nakładem Novae Res, jest kolejną próbą   sięgnięcia ku naszej  odległej przeszłości i posiadanej przez nas  wiedzy. Próba, dodajmy, bardzo udaną i to zarówno w kontekście typowo literackim (naprawdę bardzo dobrze się ją czyta) jak i faktograficznym. Autorka  w oparciu o najnowsze ustalenia i osiągnięcie badawcze na sześciuset  stronach swojej publikacji  wiedzie nas poprzez chronologiczne przedstawione, wsparte szerokim kontekstem historycznym i realiami epoki, wydarzenia związane z życiem i działalnością naszych pierwszych władców. To prawdziwa kopalnia wiedzy dotyczącą tych najdawniejszych i wciąż najmniej znanych nam czasów. Oprócz typowo militarnych, politycznych i geopolitycznych zagadnień dotyczących tematu, opisuje szereg kwestii odnoszących się do spraw  związanych ze zróżnicowaniem etnicznym oraz całym aspektem spraw dotyczących kultury, religii, gospodarki itd…

 Autorka komentuje dotychczasowe ustalenia, stawia  hipotezy,  zręcznie operuje argumentacją, starając się przekonać nas do swoich własnych tez i wywodów. Oczywiście, w publikacji znajdą się zarówno te najbardziej znane mity i kontrowersje dotyczące tego okresu (słynny Dagome iudex, skreślony z kart historii Bolesław Zapomniany, rządy Bezpryma, reakcja pogańska, podłoże konfliktu Bolesław Śmiałego z biskupem krakowskim Stanisławem, okoliczności śmierci tego monarchy) oraz te znacznie mniej znane ogółowi czytelników (kulisy zamachu na Bolesław Chrobrego w Magneburgu 1002 roku, kastracja Mieszka II,  tajemnicza śmierć powracającego z wygnania syna Bolesława Śmiałego i wiele, wiele innych)

 Wspaniale odkurzona i opowiedziana, fascynująca historia o ludziach i czasach w których w walce o władzę, bogactwo, ziemie, zaszczyty, nie przebierano w środkach a bitewne pola, ukryte leśne rozstaje, przydrożne trakty, sale biesiadne i miłosne alkowy często wypełniały się krzykami mordowanych. Znakomita pozycja dla wszystkich pasjonatów historii dawnej i archeologii, oraz tych którzy pragną poznać tajemnice naszych przodków i naszych korzeni. W ich świetle, pewne wydarzenia i życiorysy ludzi zaczynają wyglądać zupełnie inaczej. Mimo sporego ciężaru gatunkowego, lektura jest naprawdę świetnie napisana, zaskakująca i zmuszająca niekiedy do przewartościowania dotychczas posiadanej wiedzy. Oparta na antropologii, historii, archeologii, językoznawstwie i wszelkich dostępnych nam obecnie formach badawczych zawiera dużą ilość  faktów o których z pewnością nie usłyszymy na lekcjach historii. Duży ukłon w stronę Pani Krystyny Łukasiewicz.

„Książka bez sensu” Alfiego z PointlessBlog już za dwa tygodnie w księgarniach.

Filmik z Alfiem opowiadającym o Książce bez sensu: https://youtu.be/NUNA0m8uCtY

15 lipca do  księgarń w całej Polsce trafia kreatywna książka vlogera Alfiego Deyesa (prywatnie chłopka Zoelli) z niezwykle popularnego kanału PointlessBlog subskrybowanego przez cztery miliony czytelników. „Książka bez sensu” to blisko dwieście stron kreatywnych rozrywek dla każdego. Jak zapowiada na okładce sam autor – to książka rozpoczęta przez niego, ale dokończona przez czytelników.

Filmik z Alfiem opowiadającym o Książce bez sensu: https://youtu.be/NUNA0m8uCtY